Wisiorek Nabój Kałasznikow

Unikatowy wisiorek w formie repliki naboju do karabinu maszynowego, zawieszony na skórzanym, czarnym rzemieniu, o regulowanej długości.

Wisior jest repliką radzieckiego naboju pośredniego kaliber 7,62 x 39 mm wz. 43, zaprojektowanego podczas II wojny światowej, dla karabinu maszynowego. Nabój ten został użyty po raz pierwszy w ręcznym karabinie maszynowym RPD(ros. РПД, Ручной Пулемет Дегтярева, - pol. transkrypcja Rucznoj Puliemiot Diegtiariowa), konstrukcji Wasilija Diegtiariowa.

Prace nad nabojem pośrednim prowadzono jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej, która prace te wstrzymała. Wznowiono je dopiero w 1942 roku, kiedy w ręce Rosjan wpadły egzemplarze karabinów MKb (niem. Maschinenkarabiner 42) na nabój Kurzpatrone.

Projekt przewidywał opracowanie naboju o kalibrze 7,62 mm i masie 15-17 g, którego pocisk wystrzelony z lufy o długości 500mm miałby w odległości 1000m energię kinetyczną około 200J. Wymagania te spełniał nabój opracowany przez N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina. Nowy nabój posiadał łuskę długości 41 mm. W marcu 1944 wszedł on do doświadczalnej produkcji.

Po zaprojektowaniu naboju rozpoczęto projektowanie strzelających nim karabinów. Według planów, miał to być karabin samopowtarzalny, karabin automatyczny i ręczny karabin maszynowy. Jako pierwszy do produkcji trafił samopowtarzalny karabin SKS ; (ros. Самозарядный Карабин Симонова СКС - pol.Samopowtarzalny Karabin Simonowa. Na początku 1945 roku był on testowany przez żołnierzy I Frontu Białoruskiego.
Z innych zaprojektowanych karabinów automatycznych, największe szanse na przyjęcie do uzbrojenia miał AS-44, skonstruowany przez Aleksieja Sudajewa, ale śmierć konstruktora spowodowała przerwanie prac nad tą bronią. W 1946 roku rozpisano następny konkurs na karabin automatyczny, w wyniku którego do uzbrojenia postanowiono przyjąć skonstruowany przez Michaiła Kałasznikowa karabinek AK (ros. Автомат Калашникова – automat Kałasznikowa).

W 1947 roku powstała ostateczna wersja naboju pośredniego kalibru 7,62 mm. posiadała ona łuskę o długości 39 mm. W 1949 roku przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako nabój 7,62 × 39 mm wz. 43. W tym samym roku przyjęto do uzbrojenia zasilane nim karabiny SKS, AK oraz rkm RPD. W latach 50. amunicja wz. 43 stała się podstawą uzbrojenia armii państw Układu Warszawskiego. Była także używana w państwach nie należących do Układu, ale kupujących broń w ZSRR np. w Finlandii, Egipcie czy Chinach. W latach 70. amunicja ta zaczęła być wypierana przez nowy małokalibrowy nabój pośredni 5,45 × 39 mm, ale nadal jest to jeden z najbardziej rozpowszechnionych naboi świata.