Wisiorek medalion runiczny

Oryginalny wisiorek w kształcie medalionu z wyrytymi runami celtyckimi, koloru ciemnego srebra. Zawieszka posiada błyszczącą powierzchnie i umieszczona jest na gumowym rzemyku w kolorze czarnym.

Staro-nordyckie słowo run oznacza tajemnicę, sekret. Inna nazwa pisma runicznego to furthak.

Najstarsze inskrypcje runiczne sięgają II wieku n.e. Historia run sięga do czasów Cesarstwa Rzymskiego, kiedy to na pograniczu z imperium żyły ludy barbarzyńskie posługujące się językami germańskimi, m.in.: Skandynawowie, Anglowie, Wandalowie, Frankowie, Fryzowie, Goci, Jutowie, Longobardowie, Sasi oraz Teutonowie.
Pismo to szybko się rozpowszechniło i rozwinęło. Już około 500 r.n.e. można znaleźć jego ślady w Danii, Szwecji, Polsce, na Rusi i Węgrzech.
Popularne było zapisywanie tekstu na drewnie i kościach ze względu na dostępność. Napisy na metalu ulegały korozji, a metale szlachetne, srebro i złoto, były przetapiane dla wartości kruszcu.

Według skandynawskich wierzeń, runy to jeden z najważniejszych prezentów, jakie dał ludziom wielki bóg Odyn. Jak głosi tradycja staroislandzka, przez 9 dni Odyn wisiał przebity własną włócznią na drzewie życia. Był na granicy życia i śmierci, gdy zobaczył na dole, w korzeniach drzewa- a może i w głębi siebie -runy. Wygrał sam ze sobą. Najpotężniejsze zaklęcia magiczne, mowę run, Odyn ofiarował bogom i ludziom, by wiedzieli, jak żyć i postępować.

Runy pomagały poznać przyszłość, wybrać stosowną drogę, podjąć decyzję, odpędzić demony i wrogów, obłaskawić siły natury czy zapewnić dobry los. Zapobiegały i leczyły choroby. Pismo runiczne służyło także do zapisywania tekstów poetyckich. Wierzono, że znaki runiczne działają przez treść kryjącą się za każdym z nich, przez określony ich dobór i układ, a także przez magiczną moc całego alfabetu.

Uważa się że runy są symbolami działającymi na zasadzie promieniowania kształtów. Każdy symbol przywołuje subtelne energie ze świata ducha i z kosmosu. Runy mają wywierać wpływ na podświadomość, aktywując ukryte siły.

Występują trzy rodzaje pisma runicznego:

• Runy starogermańskie - 24 znaki. Najstarszy rodzaj pisma runicznego, który występowała głównie w północnej Europie, między III a IX w. n.e.
• Runy anglosaskie - 31 znaków.Wzbogacony 24 literowy futhark do 28 i więcej, na potrzeby lingwistyczne. Młodszy futhark (lub też nordycki czy skandynawski)16 znaków.
• Futhark został zredukowany z 24 do 16 znaków. Występował głownie na terenie Skandynawii.

• Strona główna »
• Biżuteria damska »
• Wisiorki »
• Krótkie